Afronding

Mijn eerste post op dit weblog is geplaatst op 18 december 2010, dat is inmiddels 1 jaar, 3 maanden en 20 dagen geleden. In die tijd is er veel gebeurd (gelukkig!). Een aantal dingen die ik toen nog moeilijk vond, doe ik nu zonder na te denken. Sommige dingen zullen echter wel altijd moeilijk blijven, maar dat geeft niet, zolang ik me maar niet meer zo beperkt voel.

Dit jaar ga ik nog een aantal dingen proberen die op mijn lijstje staan:
1. Alleen mensen de tijd of de weg vragen
2. Alleen wandelen of fietsen zonder echt doel
3. Solliciteren zonder angst
4. Bij sportclub gaan en elke keer (elke week) komen

Het tweede punt ben ik nu eerst aan het aanpakken, ik ben kortgeleden namelijk begonnen met een account op 365project.org en ga daarvoor nu elke dag naar buiten om een foto te maken die ik vervolgens naar de website upload. Toegegeven, sommige dagen is dit een te zware opgave, maar door dagelijks te oefenen, ga ik wel vooruit. Als er ook iets is wat ik geleerd heb tijdens mijn strijd tegen de angst, is het dat die strijd best uit leuke dingen mag bestaan. Sterker nog, leuke dingen helpt je de angst veel sneller te overwinnen.

Wat mij ontzettend heeft geholpen tijdens de strijd is de kaartjes die ik voor Postcrossing op de bus deed. Ik liep lang niet elke dag met een kaartje naar de brievenbus, nee, gewoon zo af en toe. Maar het steunde me wel dat ik door de moeite te doen naar buiten te gaan, ik een leuk kaartje terugkreeg. Daarnaast kreeg ik, als een soort van bonus, ook nog berichten van de mensen die de kaartjes stuurden met dat zij ook een tijdlang last hadden gehad van zo’n angst om naar buiten te gaan. Zo raar was het dus ook echt niet!

Inmiddels kan ik, na 476 dagen, zeggen dat ik geen kluizenares meer ben. Laatst ben ik 3x in 1 week naar een afspraak gegaan, terwijl ik ‘vroeger’ extra stress en angst ervoer als het een afspraak betrof (want als je te laat/niet komt, is de ander boos).

Het is fijn om te merken dat het wegebben van de angst ook andere positieve resultaten geeft:
– ik ben niet meer zo afhankelijk van anderen (als ik ergens naartoe wil, lukt dat wel alleen)
– ik kan beter tegen harde geluiden in de flat waar ik woon (omdat ik nu niet meer in huis gevangen zit, maar zo weg kan)
– ik vind het niet meer zo eng om met vreemden een gesprekje aan te knopen (wat me weer meer zelfvertrouwen geeft)
– ik voel me vaker meer op mijn gemak bij anderen (dat is een begin)

Al met al denk ik dat dit één van de laatste posts van me op dit blog zal zijn. Aan alle mensen die dit lezen en met sociale fobie kampen of al maanden of jaren niet in hun eentje de deur uit durven: het is heel moeilijk, maar de angst is zeker te overwinnen. Zoek voor jezelf manieren die je op korte en lange termijn motiveren (zoals voor mij de kaartjes via Postcrossing voor de korte termijn, en mijn doelen voor de lange termijn). Lees de ‘Stappen om sociale angst te overwinnen‘ op deze blog, er staat vast iets tussen wat je verder kan helpen.

Groetjes,

Kluizenares

Mijn stem

Mensen die door mij heenpraten,
mensen die wel stil zijn als ik wat zeg, maar dan niet reageren op wat ik zeg (of erger nog, op wat anders reageren),
mensen die commentaar leveren op mijn manier van praten,
mensen die niet luisteren,
etc.

Op deze dingen reageer ik met een enorme felheid. Ik vind het verschrikkelijk als mijn stem niet gehoord wordt. Mijn reacties op zulke situaties lopen uiteen van opstandig stil zijn, sarcastische opmerkingen, heel hard zuchten of zelfs weggaan en het contact verbreken.

Gisteren in de trein, waar het vaak lekker rustig denken is, bedacht ik dat die situaties te herleiden zijn naar mijn jeugd, waarin mijn stem en gedrag niet alleen werden afgewezen via pesterijen, maar ook daarbuiten. Het was niet alleen mijn zucht naar onafhankelijkheid en een breken met het verleden wat mij ruim 10 jaar geleden deed verhuizen naar een voor mij volkomen nieuwe stad. Het was ook de wil, nee de noodzaak, om mijn eigen stem te kunnen vinden.

Er zit zo’n woede in mij en daaronder zit een dikke laag wraakzucht. Die wraak bestaat er grotendeels uit dat ik meer en beter moet presteren dan al die mensen die mij vroeger hebben pijn gedaan, zodat ik eindelijk boven hen kan staan en boven de pijn die ze me hebben berokkend. Rationeel weet ik dat deze wraak nergens toe gaat leiden, want status is lang niet altijd van invloed op hoe gelukkig mensen zijn. En de beste wraak is natuurlijk om gelukkiger te zijn dan de pesters en andere beulen uit mijn verleden.

Al zolang ik me kan herinneren wil ik een boek schrijven. Dat zou de beste wraak kunnen zijn. Een boek waarin ik mijn stem laat horen.

Strategieën

Anderhalf jaar geleden kwam ik bij PsyQ met een verwijsbrief voor een onderzoek naar ADD. Dit omdat ik een aantal symptomen daarvan heb die mij in de weg zitten. Uit het onderzoek, dat bijna 9 maanden in beslagnam vanwege bijzonder lange pauzes en wachtlijsten, kwam geen ADD. De redenen hiervoor waren dat mijn ouders geen ADD bij mij herkenden van vroeger, dat er bij mij een laag angst overheen lag waardoor het niet duidelijk was (de sociale fobie) en doordat mijn klachten vaag waren (sommige symptomen heb ik heel sterk, andere in het geheel niet).

Uiteindelijk zou ik dan bij PsyQ voor sociale fobie worden behandeld, maar daar ben ik gauw gestopt, aangezien ze inderdaad alleen de sociale fobie wilden behandelen en niet andere zaken waar ik mee zat.

Al met al is het dan toch weer zo dat je zelf je problemen moet gaan oplossen, want zelfs instellingen waar ‘professionals’ schijnen te werken kunnen je niet helpen met het basisprobleem.

Mijn basisrobleem is niet zozeer de sociale fobie, maar dat ik vaak moeite heb met concentratie en dat ik zo’n 90% van de tijd het gevoel heb dat ik acteer. Ik acteer tot ik door de mand val en mensen zien dat ik niet zo goed ben in mijn werk/mijn sociale babbel/mijn kennis… Hieronder ligt een dikke laag met duizendmaal de gedachte “ik ben niet goed genoeg”.

En zo komt het dat je strategieën gaat ontwikkelen die je totaal niet helpen. Zo heb ik de volgende strategieën:
– me verstoppen tot ‘het’ weggaat (en intussen urenlang computerspelletjes spelen)
– de boel saboteren (zodat mijn voorspelling inderdaad uitkomt dat alles misgaat)
– alcohol drinken als ik mijn miljoenen gedachtes weer es niet uit elkaar krijg (en daarom is hier nooit veel alcohol in huis)
– zielige verhalen opzoeken (en hopen dat ik dan kan relativeren, want zo slecht heb ik het echt niet)

Ik zou zo graag een georganiseerder type willen zijn, die weet wat ze kan en dat ook doet, ongeacht wat een ander daarvan vindt, sterker nog, daar niet eens aan denkt. Tot die tijd ga ik verder met computerspelletjes spelen in plaats van op tijd aan m’n werk te gaan, zodat ik niet zo’n goed resultaat zal behalen als wanneer ik geconcentreerd kon werken… Want op een dag word ik wakker als dat georganiseerdere type, dat zal vanzelf gaan, je weet toch… 😉

Gespreksgroep

Allereerst: ja, je bent op de goede website! Ik heb een ander sjabloon gekozen, want niet al mijn extra pagina’s kwamen op de site.

Nu dan, de gespreksgroep. Klinkt het heel arrogant als ik zeg dat ik vind dat ik veel verder ben dan de mensen in mijn groep? Het is alsof ze allemaal nog op een punt zijn dat ze wel willen veranderen, maar eigenlijk toch ook niet willen, want oeh, verandering is eng. Ja he, het klinkt arrogant.

Maar niet zolang geleden stond ik ook op dat punt. Ik wilde niet depressief zijn, ik wilde veranderen, maar op alle tips en adviezen zei ik: “ja, maar” en “nee, dat kan ik niet” en meer uit dat repertoire. Achteraf kan ik zeggen dat ik toen gewoon de energie niet had om mezelf te veranderen en om te leren anders tegen dingen aan te kijken. Dat is namelijk best moeilijk en veel mensen lukt dat totaal niet (kijk maar eens in je omgeving naar mensen die keer op keer dezelfde fout maken en… dat blijven doen). Ik had ook niet verwacht dat het me ooit zou lukken.

Een omkeermoment bij mij was toen m’n vriend het uitmaakte en ik weer in de depri-put viel. Ik fietste langs het kanaal en bedacht me of ik zou verdrinken als ik erin ging of dat ik zou blijven zwemmen of ‘gered’ zou worden. Ik ging ergens zitten en tuurde naar het water en een paar voorbijvarende goederenschepen.

Het was de zoveelste tegenslag en in mijn hoofd kwamen daarom alle keren dat ik tegenslagen had gehad weer op de voorgrond. Alles samen op één bult ellende.

Waar het vandaan kwam, weet ik niet, maar ergens was er een heel zacht, klein stemmetje in m’n hoofd dat vroeg: “Stel dat er een kans bestaat van 1 op 1 miljoen dat je liefste wens werkelijkheid wordt. Wat zou je wens dan zijn? En zou dat het waard zijn om het te proberen?” Interessante vragen, want in plaats van aan al die ellendige dingen te denken, begon ik nu aan leuke dingen te denken: een boek schrijven, aan zee wonen, reizen naar plekken ver weg, … Zou dat het waard zijn om het te proberen? Jazeker!

Eigenlijk ben ik sindsdien nooit meer zo depressief geweest als vroeger en al helemaal niet suïcidaal meer. Het schijnt ook zo te zijn dat je brein verbindingen aanlegt tussen herinneringen via emoties. Dus al je herinneringen die met verdriet te maken hebben, worden aan elkaar gekoppeld. Maar ook alle leuke herinneringen worden gekoppeld. Hiervan kun je gebruik maken door positieve vragen te stellen als: Wat is het leukste dat je hebt meegemaakt in je leven? Wat was je mooiste vakantie? Waar heb je om moeten lachen afgelopen maand? Door die vragen trekt je brein allerlei laadjes open die hieraan refereren.

Ik dwaal af, he? Geeft niets, ik kom nu weer terug op de gespreksgroep. Ik heb dus het idee dat de anderen nog niet dit keerpunt hebben gehad. Ik weet ook niet of iedereen die met depressie en dergelijke te maken heeft dit keerpunt zal krijgen of, misschien wel belangrijker, moet krijgen.

Maar ik erger me er dus best wel aan als je advies geeft en je krijgt al die “ja maar”‘s te horen. Misschien een lesje geduld voor mij?

Het tweede wat ik jammer vind, is dat ik positiever en strijdbaarder dan de anderen lijk te zijn. Natuurlijk, je zit niet voor niks in een gespreksgroep, dat is omdat je ergens mee zit, je gaat niet voor je lol natuurlijk. Maar als ik ergens tegenaan loop, weet ik al snel weer dat ik de keuze heb tussen nutteloos piekeren of actie ondernemen. Actie ondernemen in de zin van doelen stellen kan, zoals met dit weblog, maar ook door bijv. een boek te lezen over je probleem of door hulp te vragen of een planning te maken, etc.

Maar ja, er zijn zeker wel dingen die ik in de gespreksgroep kan leren. Tot dusver kom ik op dit rijtje:
– Leren me de problemen van anderen niet aan te trekken en daar niet verdrietig van te worden
– Leren geduldiger te worden
– Leren elke week een vast iets te hebben waar ik naartoe moet (nog geen één keer gemist! :D)
– Leren iets te vertellen daar, ook al denk ik dat anderen iets belangrijkers (lees: erger probleem) te vertellen hebben
– Leren dat als iemand door me heen praat, ik het daarna nog een keer moet zeggen ipv boos ga zwijgen
– Nog meer respect krijgen voor mijn vriend die zulke verhalen dus 24/7 heeft meegemaakt aan mijn zijde en uiteindelijk toch is gebleven

Tekens van de zwarte hond

Een tijd geleden ben ik signalen gaan verzamelen die naar depressie lijken te leiden. Het begint met moe zijn, dan heb ik (helemaal) geen eetlust meer, etc. De lijst zit goed in m’n hoofd. Het is één van de belangrijkste lijsten die ik heb, waar ik me aan vasthoud.

Hoewel ik de afgelopen 10 dagen een aantal dingen heb gedaan die ik eng vind (zoals in mijn eentje naar Scheveningen, in mijn eentje naar de verbouwde supermarkt op een druk tijdstip, en zo nog wat), merk ik dat de zwarte hond zich weer in mijn leven probeert op te dringen. Nu is dat niet gek, ik ben namelijk zo actief als ik aankan bezig met de verwerking van iets waar ik hier verder niet over ga uitweiden. Ik ben heel voorzichtig met die verwerking bezig. Kleine stapjes, over dingen nadenken, tijd nemen om dingen te laten bezinken, tijd nemen om bij te komen van huilbuien.

Toch blijf ik bang dat het akelige verdriet leidt naar een nieuwe depressie. De vraag is nu of ik inmiddels werkelijk zo sterk ben geworden als ik denk, of ik inmiddels sterk genoeg ben om de zwarte hond naar zijn mand te wijzen. Het is eng, maar ik moet op mezelf durven vertrouwen.

En dus luister ik naar zielige liedjes van singer-songwriters, ben ik ongeduldig, kan ik me dagdelen lang slecht concentreren en worstel ik me door de dag. Het kan dan wel zo zijn dat er elke dag wel akelige dingen gebeuren, maar het is ook zo dat er elke dag prachtige dingen gebeuren. En daar ga ik voor, althans ik poog daartoe.

Angst en spanning opwekken

Na een reactie van een vriendin die dit uitprobeerde op haar eigen angst, even de volgende ‘disclaimer’:
Het idee van jezelf angstig proberen te MAKEN (dus met opzet) is afkomstig uit de exposuretherapie. Deze stap voer je pas uit als je het grootste deel van je angst kwijt bent. (Zie ook reactie hieronder.)

Feel the fear and do it anyway, dat is het plan voor vanmiddag.

Alle ingrediënten zijn aanwezig om de ultieme uitdaging aan te gaan:
– ik heb 2 volle dagen achter de rug waarbij ik zowat de hele dag sociaal bezig ben geweest
– ik heb een naderende deadline op het werk (maar het is makkelijk te halen)
– ik heb een hoofd vol dingen die ik moet/wil/zou moeten/nu toch echt wel moet doen. Lijstje maken heeft tot nog toe nog niet tot rust geleid.

Als extraatje vandaag:
– ik wil in mijn eentje naar de supermarkt
– ik wil een aantal dingen halen die ik normaal niet haal (voor nieuwe receptjes)
– de winkel is net verbouwd, dus alles wat ik normaal wel kan vinden, zal ergens anders staan
– ik had niet geluncht, dus voelde me al wat slapjes (bedacht ik me toen ik met het avondeten bezig ging 😉 )

Een brug te ver is om morgen, op zaterdag, te gaan. Maar vandaag is mooi zat. En ik ga rond een uur of 3, de supermarkt is namelijk vlak bij een basisschool en dan is het dus extra druk met hier en daar wat krijsende kindjes. (Bah, herrie!)

Wat ik nu doe, is proberen de spanning en angst op te wekken. Te kijken wat er gebeurt in mij, te observeren hoe de angst begint, hoe lang deze blijft hangen, welke enge gedachten er nu nog komen (na een jaar hard werken aan de fobie). Ik heb namelijk het idee dat ik over een flink stuk angst heen ben. Ik heb het niet vaak meer nodig om voor de deur naar buiten te blijven wachten tot de angst is afgezakt. Vaak ben ik al buiten voor ik erbij stilsta dat ik ineens buiten ben. 🙂

Tot 3 uur ga ik mezelf dus proberen een beetje gek te maken door te denken aan een volle supermarkt waarin ik niets kan vinden en waar overal kinderen tussendoor rennen en gillen. Op dit moment doet het me in elk geval niet veel.

Vooruitgang

Ongeveer een jaar geleden bedacht ik me dat ik niet het leven wilde wat ik had. Ik wilde niet altijd binnen zijn en niet altijd zo bang zijn als ik in mijn eentje buiten was. Ik bedacht me dat de enige manier om hier iets aan te doen, bestond uit werkelijk iets te doen. Met afwachten zou mijn angst niet overgaan.

Ook al had ik voor die tijd wel een grootse plannen gemaakt hoe ik mijn angst voor de buitenwereld zou oplossen, deze waren altijd zo rigide dat het niet lukte. Ik plande bijvoorbeeld dat ik elke dag naar de brievenbus zou gaan en dan na een paar weken moest ik elke dag naar een brievenbus die verder in de wijk stond. Er stonden veel stappen op de lijst, en die moesten allemaal in een bepaalde tijd worden afgerond, anders was het niet goed. De kans op falen was dus enorm.

Mijn plan kreeg meer vorm door dit weblog. Ik zette mijn doelen neer en bedacht me dat het niet erg is als ik wat langer doe over sommige doelen. Op dit weblog hou ik mijn vooruitgang bij, maar ook de keren dat dingen niet lukken. Zo kan ik het teruglezen. Ook heb ik de behoefte om dingen duidelijk op te schrijven hier, want er lezen ook anderen mee. Ik zou niet de discipline hebben om dat te doen als ik het slechts voor mezelf opschreef.

Al met al heb ik het afgelopen jaar een aantal dingen overwonnen. Ik heb geen angst meer om met de bus te reizen. De bus werd eng voor me door een aantal gebeurtenissen: een keer toen ik echt heel, heel hard naar huis wilde, reed de bus me voorbij, terwijl ik zat te zwaaien dat ik mee wilde. De buschauffeuse haalde haar schouders op. Dat kwetste me. Ik ben toen boos naar huis gelopen en kwam haar na 3 kwartier tegen toen ze de andere kant op reed.

Een andere keer was toen ik wilde overstappen met mijn strippenkaart en de buschauffeur zei dat mijn tijdstempel niet klopte. Ik mocht niet mee. Onrechtvaardigheid, dat is mijn kwetsbare punt.

Als ik iets onrechtvaardig vind, wil ik er niet mee omgaan. Voor mijn gevoel waren deze gevaren elke keer aanwezig als ik met de bus wilde gaan. Nu voel ik me sterker. Ik kan de busmaatschappij bellen of een klachtenbrief schrijven en daarmee is mijn onrechtvaardigheidsgevoel dan iets afgenomen.

Een andere angst die ik min of meer kwijt ben, is het naar buiten gaan als ik een hele dag of langer binnen heb gezeten. Vroeger gold: hoe langer ik binnen zat, hoe enger de buitenwereld werd. Nu weet ik dat ik straks wel naar de apotheek durf, ook al ben ik gisteren niet buiten geweest.

Vroeger groeide de angst omdat ik dan niet wist wie ik onderweg tegen zou komen, of ik wel op tijd zou zijn, of ik geen blunder zou maken door te struikelen of bang te worden voor een loslopende hond. En ook dingen als “moet ik een winterjas aandoen of een zomerjas” kon me tegenhouden om naar buiten te gaan, omdat ik bang was dat ik met een verkeerde jas voor gek zou lopen, dat iedereen dat zou zien, dat iedereen zou lachen en wijzen en me dom zou vinden. Angst om iemand tegen te komen en niet te weten wat ik zou moeten zeggen, terwijl ik wel voelde dat ik iets zou moeten zeggen (omgangsregels/etiquette?).

Die angst is er nu bijna nooit meer met betrekking tot het naar buiten gaan alleen. (Het is nog heel wat anders om mij onbekende mensen te ontmoeten!) Het maakt niet uit wie ik tegenkom. Het is aan mij om te reageren op de omgeving, of om er niet op te reageren. Loslopende honden zijn hier niet veel, en als er iemand met een niet-aangelijnde hond in de lift staat, kan ik ervoor kiezen om toch maar de trap te nemen of om op de volgende lift te wachten. Waarom zou dat niet mogen?

Mijn eigen beoordelingsvermogen is machtiger. Ik denk heel vaak aan de zin die mijn gestaltttherapeute een keer zei: “Als je meer zelfvertrouwen wilt, moet je meer op jezelf vertrouwen”. Zo is het. En gek genoeg heb ik dat gedaan terwijl ik dacht dat ik dat niet kon.

Natuurlijk staan er nog een paar (understatement) stappen op mijn lijstje (zie rechtsboven). Het is nu oktober en ik verwacht niet alles te halen voor het einde van dit jaar. Geeft niet, dan stel ik de doelen een jaartje uit. Ik heb dingen bereikt terwijl ik dacht dat ik nooit van deze angst zou af kunnen komen. De naam van deze weblog heb ik natuurlijk ook niet voor niets gekozen, ik dacht voor altijd kluizenares te blijven. Opnieuw goed voor m’n zelfvertrouwen om te zien dat ik meer kan dan ik dacht of hoopte.

De bel (laatste hoofdstuk)

De bel ging. Lang. Net als maandagochtend. Wat een k**geluid. Mijn hart in mijn keel, niet wetende of ie nou nog wel door kan kloppen. Ik liep naar de deur en deed geërgerd open. Iemand die eerder al was afgebeld, maar toch kwam opdagen. Andere afspraak gemaakt. Deur dicht. Ik liep naar binnen. Langs die rottelefoon die me na jaren getergd te hebben toch echt wel de strot uitkomt. Ineens kwam iets in me naar boven, ik greep het apparaat dat in de hel is gemaakt, ik sloopte het van de muur met alle kracht die ik in me had. Zo! Dood!

En nu rustig ademhalen…

Resultaat van mijn actie… Die telefoon hoeft niet op de foto, die mag geheel en al uit mijn leven verdwijnen en ik ga er nooit meer aan denken.

Kijk me gaan!

Best een uitdaging. (1) Ik ben al een tijdje wat down (depressief wil ik het niet noemen) en vandaag ga ik (2) in mijn eentje (3) met de bus (4) naar een plek waar ik nog nooit eerder zelf naartoe ben gegaan. Het ergste wat er kan gebeuren is dat ik bij de verkeerde bushalte uitstap of verdwaal, en dan kan ik gewoon degene bellen naar wie ik toe ga en is er alsnog niks aan de hand.

Voorbereidingen: – vannacht mobiel opgeladen, – adres paar keer opgezocht zodat ik het onthoud, – bushaltes opgeschreven die net voor de bushalte zitten waar ik moet uitstappen, – dat briefje in m’n tas doen ;), – nieuw batterijtje in mp3-speler, – nieuwe muziekjes op mp3-speler.

Nog even mezelf moed inspreken. Kijk me gaan! 🙂

De bel (op herhaling)

Hoe hoger de stress, hoe meer ik wil wegduiken in rust. Na een paar drukke weken had ik gister en vandaag grotendeels vrij. Gister zat ik een tijd in zo’n vage bui, waarbij alles me plotseling kon doen huilen. De bel ging (dat is hier zo’n buzzer-telefoon met een geluid dat je bijna kan voelen) en daar gingen de tranen. Ik deed dus niet open.

Het is zo ongeveer het akeligste geluid wat je je kan voorstellen. Misschien vinden de senioren met gehoorproblemen het heel fijn, maar als de buzzer-telefoon gaat, is het gewoon tegennatuurlijk om naar de bron van dat harde geluid toe te lopen ipv er zo ver mogelijk vandaan te gaan.

Gister is het pakketje dus niet gekomen, dus komt het (wellicht) vandaag. Meestal komt de post rond 13.00 uur, dus ik hield me eraan vast dat de spanning na 13.00 uur wel weg zou gaan. Lekker even een kamer opgeruimd. Inmiddels is het al 15.00 uur geweest en nog steeds geen bel. Wel een naar gevoel, zo net boven mijn linkerborst. Ik moet wat eten, maar ik krijg geen hap door m’n keel. Straks die bel… of niet?

Hoe kan ik er nou voor zorgen dat ik tegen harde geluiden kan? Hoe doen anderen dat?

(Oh, en naar de wc lukt ook niet met zo’n zwaard van Damocles boven je hoofd…)