Afronding

Mijn eerste post op dit weblog is geplaatst op 18 december 2010, dat is inmiddels 1 jaar, 3 maanden en 20 dagen geleden. In die tijd is er veel gebeurd (gelukkig!). Een aantal dingen die ik toen nog moeilijk vond, doe ik nu zonder na te denken. Sommige dingen zullen echter wel altijd moeilijk blijven, maar dat geeft niet, zolang ik me maar niet meer zo beperkt voel.

Dit jaar ga ik nog een aantal dingen proberen die op mijn lijstje staan:
1. Alleen mensen de tijd of de weg vragen
2. Alleen wandelen of fietsen zonder echt doel
3. Solliciteren zonder angst
4. Bij sportclub gaan en elke keer (elke week) komen

Het tweede punt ben ik nu eerst aan het aanpakken, ik ben kortgeleden namelijk begonnen met een account op 365project.org en ga daarvoor nu elke dag naar buiten om een foto te maken die ik vervolgens naar de website upload. Toegegeven, sommige dagen is dit een te zware opgave, maar door dagelijks te oefenen, ga ik wel vooruit. Als er ook iets is wat ik geleerd heb tijdens mijn strijd tegen de angst, is het dat die strijd best uit leuke dingen mag bestaan. Sterker nog, leuke dingen helpt je de angst veel sneller te overwinnen.

Wat mij ontzettend heeft geholpen tijdens de strijd is de kaartjes die ik voor Postcrossing op de bus deed. Ik liep lang niet elke dag met een kaartje naar de brievenbus, nee, gewoon zo af en toe. Maar het steunde me wel dat ik door de moeite te doen naar buiten te gaan, ik een leuk kaartje terugkreeg. Daarnaast kreeg ik, als een soort van bonus, ook nog berichten van de mensen die de kaartjes stuurden met dat zij ook een tijdlang last hadden gehad van zo’n angst om naar buiten te gaan. Zo raar was het dus ook echt niet!

Inmiddels kan ik, na 476 dagen, zeggen dat ik geen kluizenares meer ben. Laatst ben ik 3x in 1 week naar een afspraak gegaan, terwijl ik ‘vroeger’ extra stress en angst ervoer als het een afspraak betrof (want als je te laat/niet komt, is de ander boos).

Het is fijn om te merken dat het wegebben van de angst ook andere positieve resultaten geeft:
– ik ben niet meer zo afhankelijk van anderen (als ik ergens naartoe wil, lukt dat wel alleen)
– ik kan beter tegen harde geluiden in de flat waar ik woon (omdat ik nu niet meer in huis gevangen zit, maar zo weg kan)
– ik vind het niet meer zo eng om met vreemden een gesprekje aan te knopen (wat me weer meer zelfvertrouwen geeft)
– ik voel me vaker meer op mijn gemak bij anderen (dat is een begin)

Al met al denk ik dat dit één van de laatste posts van me op dit blog zal zijn. Aan alle mensen die dit lezen en met sociale fobie kampen of al maanden of jaren niet in hun eentje de deur uit durven: het is heel moeilijk, maar de angst is zeker te overwinnen. Zoek voor jezelf manieren die je op korte en lange termijn motiveren (zoals voor mij de kaartjes via Postcrossing voor de korte termijn, en mijn doelen voor de lange termijn). Lees de ‘Stappen om sociale angst te overwinnen‘ op deze blog, er staat vast iets tussen wat je verder kan helpen.

Groetjes,

Kluizenares

Oude mail opruimen

Mijn mailinbox puilt aan alle kanten uit, ook heb ik pas 18% van de door Gmail beschikbaar gestelde 7,6 GB vol. Weg met al die mail… Dus kijk ik door mijn oude mail, gooi van alles weg, maar wil het wel eerst lezen. De mail gaat terug tot de zomer van 2005.

6,5 jaar aan e-mails, herinneringen, gedachten, mensen met wie ik inmiddels geen contact meer heb en soms wel, 6,5 jaar is lang…!

Ik zit nu in 2007, toen ik nog druk bezig was mezelf te doen geloven dat als je een HBO-diploma hebt, dat je dan na een sollicitatie best wel kans hebt op een baan op niveau. Vaak kwam ik wel door de brievenronde, maar het gesprek liep altijd op een ramp uit. Er was dan weer zo’n barrière, zo’n onzichtbare muur waarop mijn goede intenties in duizenden stukjes braken. Het lukte me maar niet om ze te laten zien wat een leuk persoon ik eigenlijk wel was. En dus kreeg ik keer op keer na zo’n gesprek te horen dat ik niet bij het team paste… alsof ik de kans daarvoor had gekregen.

Zoals we in het gesprek al aangaven, vinden we het – naast de juiste kwalificaties – ook erg belangrijk dat we een ‘klik’ voelen met een kandidaat. We werken immers heel nauw samen binnen een klein team. Juist dan is het belangrijk dat je het juiste gevoel hebt bij een bepaalde kandidaat. Wij – collega XXX en ondergetekende – hadden dat gevoel bij jou helaas niet. Dat spijt ons, want je kwalificaties zijn prima. Dit betekent voor jou uiteraard niet dat het niet zou kunnen klikken met een andere werkgever! Ik wens je heel veel succes bij je andere sollicitaties.

Inmiddels ben ik dus al jaren aan het freelancen, zodat ik dat soort dingen niet meer hoef te doorstaan. Niet elk mens voelt zich meteen op zijn gemak bij mensen die diegene nooit eerder heeft ontmoet. En ook al ben ik nu grotendeels over de sociale angst heen, ik maak mij geen illusies dat die angst of zenuwachtigheid ooit helemaal zal weggaan. Op één of andere manier hoort dat gewoon bij mij, het is een eigenschap van mij.

Dat die angst ook voordelen heeft kwam ik pas achter. Omdat ik wil dat anderen mij goed begrijpen, probeer ik ook altijd mijn uiterste best te doen om de ander goed te begrijpen. Ik let daarom op meer dingen dan de ‘gemiddelde’ andere. Zo was er laatst iemand op een forum over gamen waarbij ik twijfelde of ze ergens mee zat. Ik heb haar een persoonlijk berichtje via het forum gestuurd en uiteindelijk kwam er inderdaad iets uit en bleek ik haar een beetje de goede richting uit te kunnen duwen, naar een mogelijke oplossing van haar probleem.

Want uit de angst om goed te doen, kan ik ook kleine signalen oppikken omdat ik zo goed oplet. Denk ik in elk geval. Ik vind het in elk geval niet zo erg meer om op mijn hoede te zijn in contact met anderen. En dat ik dan niet spontaan overkom en niet in een team pas, dan vraag ik mij af of zo’n team dan niet iemand mist die een beetje op de anderen let. Want dat is ook best een kwaliteit.

Geloven in jezelf

Geloven in jezelf is zo moeilijk dat mensen al eeuwenlang manieren hebben uitgevonden om op de één of andere manier dat geloven in jezelf extern te maken. Blijkbaar is het makkelijker te geloven dat een bepaald kruid, een bepaalde steen of een beeldje je sterker kan maken.

Het mooiste voorbeeld vind ik een aflevering van de Troetelbeertjes, genaamd de Geluksamulet:

Het mooiste is als je zo’n geluksamulet kunt incorporeren in jezelf.

Angst en spanning opwekken

Na een reactie van een vriendin die dit uitprobeerde op haar eigen angst, even de volgende ‘disclaimer’:
Het idee van jezelf angstig proberen te MAKEN (dus met opzet) is afkomstig uit de exposuretherapie. Deze stap voer je pas uit als je het grootste deel van je angst kwijt bent. (Zie ook reactie hieronder.)

Feel the fear and do it anyway, dat is het plan voor vanmiddag.

Alle ingrediënten zijn aanwezig om de ultieme uitdaging aan te gaan:
– ik heb 2 volle dagen achter de rug waarbij ik zowat de hele dag sociaal bezig ben geweest
– ik heb een naderende deadline op het werk (maar het is makkelijk te halen)
– ik heb een hoofd vol dingen die ik moet/wil/zou moeten/nu toch echt wel moet doen. Lijstje maken heeft tot nog toe nog niet tot rust geleid.

Als extraatje vandaag:
– ik wil in mijn eentje naar de supermarkt
– ik wil een aantal dingen halen die ik normaal niet haal (voor nieuwe receptjes)
– de winkel is net verbouwd, dus alles wat ik normaal wel kan vinden, zal ergens anders staan
– ik had niet geluncht, dus voelde me al wat slapjes (bedacht ik me toen ik met het avondeten bezig ging 😉 )

Een brug te ver is om morgen, op zaterdag, te gaan. Maar vandaag is mooi zat. En ik ga rond een uur of 3, de supermarkt is namelijk vlak bij een basisschool en dan is het dus extra druk met hier en daar wat krijsende kindjes. (Bah, herrie!)

Wat ik nu doe, is proberen de spanning en angst op te wekken. Te kijken wat er gebeurt in mij, te observeren hoe de angst begint, hoe lang deze blijft hangen, welke enge gedachten er nu nog komen (na een jaar hard werken aan de fobie). Ik heb namelijk het idee dat ik over een flink stuk angst heen ben. Ik heb het niet vaak meer nodig om voor de deur naar buiten te blijven wachten tot de angst is afgezakt. Vaak ben ik al buiten voor ik erbij stilsta dat ik ineens buiten ben. 🙂

Tot 3 uur ga ik mezelf dus proberen een beetje gek te maken door te denken aan een volle supermarkt waarin ik niets kan vinden en waar overal kinderen tussendoor rennen en gillen. Op dit moment doet het me in elk geval niet veel.

Mooi herfstweer

Wat heerlijk om gewoon naar de apotheek te lopen, medicijntjes op te halen. Daarna gewoon te besluiten dat het prachtig weer is en er een wandeling door de wijk aan vastknopen. En dan gewoon rustig lopen, lekker om je heen kijken, de zon op je gezicht, blaadjes voor je uit laten waaien, het geknars onder je schoenen, wat heerlijk om gewoon te genieten!

Zo gewoon was dit een jaar geleden nog niet en ik moet er nog steeds een beetje aan wennen. In elk geval zorgt het ervoor dat ik zeer bewust aanwezig ben in het buiten en misschien dat ik er dan wel extra van geniet.

Het mooiste vind ik nog dat ik dit zonder hulp van Riagg/Psyq of wie dan ook gedaan heb. Zie je, ik kan zelf ook best wat. 🙂

Vooruitgang

Ongeveer een jaar geleden bedacht ik me dat ik niet het leven wilde wat ik had. Ik wilde niet altijd binnen zijn en niet altijd zo bang zijn als ik in mijn eentje buiten was. Ik bedacht me dat de enige manier om hier iets aan te doen, bestond uit werkelijk iets te doen. Met afwachten zou mijn angst niet overgaan.

Ook al had ik voor die tijd wel een grootse plannen gemaakt hoe ik mijn angst voor de buitenwereld zou oplossen, deze waren altijd zo rigide dat het niet lukte. Ik plande bijvoorbeeld dat ik elke dag naar de brievenbus zou gaan en dan na een paar weken moest ik elke dag naar een brievenbus die verder in de wijk stond. Er stonden veel stappen op de lijst, en die moesten allemaal in een bepaalde tijd worden afgerond, anders was het niet goed. De kans op falen was dus enorm.

Mijn plan kreeg meer vorm door dit weblog. Ik zette mijn doelen neer en bedacht me dat het niet erg is als ik wat langer doe over sommige doelen. Op dit weblog hou ik mijn vooruitgang bij, maar ook de keren dat dingen niet lukken. Zo kan ik het teruglezen. Ook heb ik de behoefte om dingen duidelijk op te schrijven hier, want er lezen ook anderen mee. Ik zou niet de discipline hebben om dat te doen als ik het slechts voor mezelf opschreef.

Al met al heb ik het afgelopen jaar een aantal dingen overwonnen. Ik heb geen angst meer om met de bus te reizen. De bus werd eng voor me door een aantal gebeurtenissen: een keer toen ik echt heel, heel hard naar huis wilde, reed de bus me voorbij, terwijl ik zat te zwaaien dat ik mee wilde. De buschauffeuse haalde haar schouders op. Dat kwetste me. Ik ben toen boos naar huis gelopen en kwam haar na 3 kwartier tegen toen ze de andere kant op reed.

Een andere keer was toen ik wilde overstappen met mijn strippenkaart en de buschauffeur zei dat mijn tijdstempel niet klopte. Ik mocht niet mee. Onrechtvaardigheid, dat is mijn kwetsbare punt.

Als ik iets onrechtvaardig vind, wil ik er niet mee omgaan. Voor mijn gevoel waren deze gevaren elke keer aanwezig als ik met de bus wilde gaan. Nu voel ik me sterker. Ik kan de busmaatschappij bellen of een klachtenbrief schrijven en daarmee is mijn onrechtvaardigheidsgevoel dan iets afgenomen.

Een andere angst die ik min of meer kwijt ben, is het naar buiten gaan als ik een hele dag of langer binnen heb gezeten. Vroeger gold: hoe langer ik binnen zat, hoe enger de buitenwereld werd. Nu weet ik dat ik straks wel naar de apotheek durf, ook al ben ik gisteren niet buiten geweest.

Vroeger groeide de angst omdat ik dan niet wist wie ik onderweg tegen zou komen, of ik wel op tijd zou zijn, of ik geen blunder zou maken door te struikelen of bang te worden voor een loslopende hond. En ook dingen als “moet ik een winterjas aandoen of een zomerjas” kon me tegenhouden om naar buiten te gaan, omdat ik bang was dat ik met een verkeerde jas voor gek zou lopen, dat iedereen dat zou zien, dat iedereen zou lachen en wijzen en me dom zou vinden. Angst om iemand tegen te komen en niet te weten wat ik zou moeten zeggen, terwijl ik wel voelde dat ik iets zou moeten zeggen (omgangsregels/etiquette?).

Die angst is er nu bijna nooit meer met betrekking tot het naar buiten gaan alleen. (Het is nog heel wat anders om mij onbekende mensen te ontmoeten!) Het maakt niet uit wie ik tegenkom. Het is aan mij om te reageren op de omgeving, of om er niet op te reageren. Loslopende honden zijn hier niet veel, en als er iemand met een niet-aangelijnde hond in de lift staat, kan ik ervoor kiezen om toch maar de trap te nemen of om op de volgende lift te wachten. Waarom zou dat niet mogen?

Mijn eigen beoordelingsvermogen is machtiger. Ik denk heel vaak aan de zin die mijn gestaltttherapeute een keer zei: “Als je meer zelfvertrouwen wilt, moet je meer op jezelf vertrouwen”. Zo is het. En gek genoeg heb ik dat gedaan terwijl ik dacht dat ik dat niet kon.

Natuurlijk staan er nog een paar (understatement) stappen op mijn lijstje (zie rechtsboven). Het is nu oktober en ik verwacht niet alles te halen voor het einde van dit jaar. Geeft niet, dan stel ik de doelen een jaartje uit. Ik heb dingen bereikt terwijl ik dacht dat ik nooit van deze angst zou af kunnen komen. De naam van deze weblog heb ik natuurlijk ook niet voor niets gekozen, ik dacht voor altijd kluizenares te blijven. Opnieuw goed voor m’n zelfvertrouwen om te zien dat ik meer kan dan ik dacht of hoopte.

Weerstand

Van alles getypt en toen heb ik het verwijderd. Dat mag, het is mijn blog.

Vanavond begint een nieuwe ronde aan therapie: de gespreksgroep. Mijn weerstand is groot en rationeel snap ik die heel goed. We zitten op één lijn vandaag, mijn verstand en gevoel.

Toch wil ik gaan. Ook al weet ik zeker dat ik een aantal aspecten niet kan oplossen, er zijn zeker een paar aspecten die ik hier kan leren. Voornamelijk het omgaan met conflicten, het vertellen van mijn mening als die afwijkt van de mening van de ander (vooral bij zaken die ik niet zo belangrijk vind), sneller reageren ipv urenlang te analyseren en hopelijk ook een beetje algemene omgang met anderen. Nou ja, we zullen zien…

“Verwacht maar niks, dan kan het ook niet tegenvallen.”

Nee, en dan kun je je er ook niet op verheugen.

Kijk me gaan!

Best een uitdaging. (1) Ik ben al een tijdje wat down (depressief wil ik het niet noemen) en vandaag ga ik (2) in mijn eentje (3) met de bus (4) naar een plek waar ik nog nooit eerder zelf naartoe ben gegaan. Het ergste wat er kan gebeuren is dat ik bij de verkeerde bushalte uitstap of verdwaal, en dan kan ik gewoon degene bellen naar wie ik toe ga en is er alsnog niks aan de hand.

Voorbereidingen: – vannacht mobiel opgeladen, – adres paar keer opgezocht zodat ik het onthoud, – bushaltes opgeschreven die net voor de bushalte zitten waar ik moet uitstappen, – dat briefje in m’n tas doen ;), – nieuw batterijtje in mp3-speler, – nieuwe muziekjes op mp3-speler.

Nog even mezelf moed inspreken. Kijk me gaan! 🙂

supermarkt

Drukke dag vandaag, dus ik hou het kort:

Ik ben vandaag sinds zeer lange tijd in mijn eentje, laat op de dag, naar de supermarkt geweest. Van schrik wist ik mijn pincode niet meer, maar gelukkig kan je nog steeds ook met contant betalen…

Johan Primero, Spaanse film

Overgenomen van Uitzending Gemist:

Johan Puig rijdt elke dag 50 rondjes in een oude 2CV om Camp Nou, het stadion van FC Barcelona, Barca, om geluk af te dwingen voor zijn club. Net als vroeger, toen zijn vader hem elk weekend meenam voor hetzelfde rondje. Het helpt, want het gaat Barca al jaren voor de wind. Maar dat verandert op het moment dat Johan Paquita ontmoet: een jonge vrouw die autoruiten wast bij een stoplicht op zijn route. Johan is op slag verliefd en probeert Paquita op te nemen in zijn routine. Paquita is echter niet zo routineus en schopt al snel Johans geregelde leven volledig in de war. Johan doet enorm zijn best om zowel Barca als Paquita tevreden te stellen, maar dat blijkt een onmogelijke combinatie. Johan Primero toont op een humoristische manier het geloof in de kracht van de geest.

De film kun je hier bekijken op Uitzending Gemist:
http://player.omroep.nl/?aflID=12594347

(Als je de film nog wil zien of je wil niet weten hoe hij gaat, lees dan verder bij ***.)

Zoals ik boeken uitkies op hun kaft, kies ik niet-Engelse films vaak om hun taal. Spaanse films bijvoorbeeld om m’n Spaans op te halen. Ik had van tevoren dus niet gekeken waar de film over ging, maar dacht gewoon: Oh leuk, een Spaanse film!

De film deed me aan mezelf denken. Zoals Johan zich blijft opsluiten in zijn auto, zo hou ik de buitenwereld op afstand door thuis te blijven. Bij Johan is het begonnen met het overlijden van zijn vader en zijn grote gemis. Na wat vallen en opstaan komt Johan door zijn verliefdheid op Paquita tot het besef dat zijn obsessieve afleiding in het rondjes rijden geen doel (meer) heeft en lukt het hem om naar buiten te gaan.

***
Het maakt me toch wat verdrietig. Waar zit ik op te wachten..? Het leven gaat verder, ik verspil zoveel jaren met… waarmee eigenlijk..? Ik kijk naar buiten en het is stralend mooi weer. Een man jogt op z’n gemakje voorbij in korte broek. Hij wel.

Door niet naar buiten te gaan, kom ik ook geen nieuwe mensen tegen. Verwaterde vriendschappen worden niet vervangen door nieuwe vriendschappen. Ik merk dat ik excuses begin te bedenken om vrienden waarmee de vriendschap niet zo lekker loopt te vermijden. Zo ben ik ze voor, misschien. Zo kan ik teleurgesteld in mezelf zijn ipv boos op de ander? Eén ding is zeker, dit is echt niet goed.

Vandaag zou ik een toets hebben, maar ik ben niet geweest. Er stonden 6 toetsen gepland tot half november, ik ben tot nog toe bij 1 geweest en heb er 2 gemist en zal die van volgende week ook missen (omdat je iets moest inleveren wat ik niet heb gedaan). Vermijding alom dus.

“Als je iets echt wilt, moet je er wel wat voor doen.”
Maar waar haal je toch die energie vandaan…