Afronding

Mijn eerste post op dit weblog is geplaatst op 18 december 2010, dat is inmiddels 1 jaar, 3 maanden en 20 dagen geleden. In die tijd is er veel gebeurd (gelukkig!). Een aantal dingen die ik toen nog moeilijk vond, doe ik nu zonder na te denken. Sommige dingen zullen echter wel altijd moeilijk blijven, maar dat geeft niet, zolang ik me maar niet meer zo beperkt voel.

Dit jaar ga ik nog een aantal dingen proberen die op mijn lijstje staan:
1. Alleen mensen de tijd of de weg vragen
2. Alleen wandelen of fietsen zonder echt doel
3. Solliciteren zonder angst
4. Bij sportclub gaan en elke keer (elke week) komen

Het tweede punt ben ik nu eerst aan het aanpakken, ik ben kortgeleden namelijk begonnen met een account op 365project.org en ga daarvoor nu elke dag naar buiten om een foto te maken die ik vervolgens naar de website upload. Toegegeven, sommige dagen is dit een te zware opgave, maar door dagelijks te oefenen, ga ik wel vooruit. Als er ook iets is wat ik geleerd heb tijdens mijn strijd tegen de angst, is het dat die strijd best uit leuke dingen mag bestaan. Sterker nog, leuke dingen helpt je de angst veel sneller te overwinnen.

Wat mij ontzettend heeft geholpen tijdens de strijd is de kaartjes die ik voor Postcrossing op de bus deed. Ik liep lang niet elke dag met een kaartje naar de brievenbus, nee, gewoon zo af en toe. Maar het steunde me wel dat ik door de moeite te doen naar buiten te gaan, ik een leuk kaartje terugkreeg. Daarnaast kreeg ik, als een soort van bonus, ook nog berichten van de mensen die de kaartjes stuurden met dat zij ook een tijdlang last hadden gehad van zo’n angst om naar buiten te gaan. Zo raar was het dus ook echt niet!

Inmiddels kan ik, na 476 dagen, zeggen dat ik geen kluizenares meer ben. Laatst ben ik 3x in 1 week naar een afspraak gegaan, terwijl ik ‘vroeger’ extra stress en angst ervoer als het een afspraak betrof (want als je te laat/niet komt, is de ander boos).

Het is fijn om te merken dat het wegebben van de angst ook andere positieve resultaten geeft:
– ik ben niet meer zo afhankelijk van anderen (als ik ergens naartoe wil, lukt dat wel alleen)
– ik kan beter tegen harde geluiden in de flat waar ik woon (omdat ik nu niet meer in huis gevangen zit, maar zo weg kan)
– ik vind het niet meer zo eng om met vreemden een gesprekje aan te knopen (wat me weer meer zelfvertrouwen geeft)
– ik voel me vaker meer op mijn gemak bij anderen (dat is een begin)

Al met al denk ik dat dit één van de laatste posts van me op dit blog zal zijn. Aan alle mensen die dit lezen en met sociale fobie kampen of al maanden of jaren niet in hun eentje de deur uit durven: het is heel moeilijk, maar de angst is zeker te overwinnen. Zoek voor jezelf manieren die je op korte en lange termijn motiveren (zoals voor mij de kaartjes via Postcrossing voor de korte termijn, en mijn doelen voor de lange termijn). Lees de ‘Stappen om sociale angst te overwinnen‘ op deze blog, er staat vast iets tussen wat je verder kan helpen.

Groetjes,

Kluizenares

Geloven in jezelf

Geloven in jezelf is zo moeilijk dat mensen al eeuwenlang manieren hebben uitgevonden om op de één of andere manier dat geloven in jezelf extern te maken. Blijkbaar is het makkelijker te geloven dat een bepaald kruid, een bepaalde steen of een beeldje je sterker kan maken.

Het mooiste voorbeeld vind ik een aflevering van de Troetelbeertjes, genaamd de Geluksamulet:

Het mooiste is als je zo’n geluksamulet kunt incorporeren in jezelf.

Strategieën

Anderhalf jaar geleden kwam ik bij PsyQ met een verwijsbrief voor een onderzoek naar ADD. Dit omdat ik een aantal symptomen daarvan heb die mij in de weg zitten. Uit het onderzoek, dat bijna 9 maanden in beslagnam vanwege bijzonder lange pauzes en wachtlijsten, kwam geen ADD. De redenen hiervoor waren dat mijn ouders geen ADD bij mij herkenden van vroeger, dat er bij mij een laag angst overheen lag waardoor het niet duidelijk was (de sociale fobie) en doordat mijn klachten vaag waren (sommige symptomen heb ik heel sterk, andere in het geheel niet).

Uiteindelijk zou ik dan bij PsyQ voor sociale fobie worden behandeld, maar daar ben ik gauw gestopt, aangezien ze inderdaad alleen de sociale fobie wilden behandelen en niet andere zaken waar ik mee zat.

Al met al is het dan toch weer zo dat je zelf je problemen moet gaan oplossen, want zelfs instellingen waar ‘professionals’ schijnen te werken kunnen je niet helpen met het basisprobleem.

Mijn basisrobleem is niet zozeer de sociale fobie, maar dat ik vaak moeite heb met concentratie en dat ik zo’n 90% van de tijd het gevoel heb dat ik acteer. Ik acteer tot ik door de mand val en mensen zien dat ik niet zo goed ben in mijn werk/mijn sociale babbel/mijn kennis… Hieronder ligt een dikke laag met duizendmaal de gedachte “ik ben niet goed genoeg”.

En zo komt het dat je strategieën gaat ontwikkelen die je totaal niet helpen. Zo heb ik de volgende strategieën:
– me verstoppen tot ‘het’ weggaat (en intussen urenlang computerspelletjes spelen)
– de boel saboteren (zodat mijn voorspelling inderdaad uitkomt dat alles misgaat)
– alcohol drinken als ik mijn miljoenen gedachtes weer es niet uit elkaar krijg (en daarom is hier nooit veel alcohol in huis)
– zielige verhalen opzoeken (en hopen dat ik dan kan relativeren, want zo slecht heb ik het echt niet)

Ik zou zo graag een georganiseerder type willen zijn, die weet wat ze kan en dat ook doet, ongeacht wat een ander daarvan vindt, sterker nog, daar niet eens aan denkt. Tot die tijd ga ik verder met computerspelletjes spelen in plaats van op tijd aan m’n werk te gaan, zodat ik niet zo’n goed resultaat zal behalen als wanneer ik geconcentreerd kon werken… Want op een dag word ik wakker als dat georganiseerdere type, dat zal vanzelf gaan, je weet toch… 😉

Tekens van de zwarte hond

Een tijd geleden ben ik signalen gaan verzamelen die naar depressie lijken te leiden. Het begint met moe zijn, dan heb ik (helemaal) geen eetlust meer, etc. De lijst zit goed in m’n hoofd. Het is één van de belangrijkste lijsten die ik heb, waar ik me aan vasthoud.

Hoewel ik de afgelopen 10 dagen een aantal dingen heb gedaan die ik eng vind (zoals in mijn eentje naar Scheveningen, in mijn eentje naar de verbouwde supermarkt op een druk tijdstip, en zo nog wat), merk ik dat de zwarte hond zich weer in mijn leven probeert op te dringen. Nu is dat niet gek, ik ben namelijk zo actief als ik aankan bezig met de verwerking van iets waar ik hier verder niet over ga uitweiden. Ik ben heel voorzichtig met die verwerking bezig. Kleine stapjes, over dingen nadenken, tijd nemen om dingen te laten bezinken, tijd nemen om bij te komen van huilbuien.

Toch blijf ik bang dat het akelige verdriet leidt naar een nieuwe depressie. De vraag is nu of ik inmiddels werkelijk zo sterk ben geworden als ik denk, of ik inmiddels sterk genoeg ben om de zwarte hond naar zijn mand te wijzen. Het is eng, maar ik moet op mezelf durven vertrouwen.

En dus luister ik naar zielige liedjes van singer-songwriters, ben ik ongeduldig, kan ik me dagdelen lang slecht concentreren en worstel ik me door de dag. Het kan dan wel zo zijn dat er elke dag wel akelige dingen gebeuren, maar het is ook zo dat er elke dag prachtige dingen gebeuren. En daar ga ik voor, althans ik poog daartoe.

Angst en spanning opwekken

Na een reactie van een vriendin die dit uitprobeerde op haar eigen angst, even de volgende ‘disclaimer’:
Het idee van jezelf angstig proberen te MAKEN (dus met opzet) is afkomstig uit de exposuretherapie. Deze stap voer je pas uit als je het grootste deel van je angst kwijt bent. (Zie ook reactie hieronder.)

Feel the fear and do it anyway, dat is het plan voor vanmiddag.

Alle ingrediënten zijn aanwezig om de ultieme uitdaging aan te gaan:
– ik heb 2 volle dagen achter de rug waarbij ik zowat de hele dag sociaal bezig ben geweest
– ik heb een naderende deadline op het werk (maar het is makkelijk te halen)
– ik heb een hoofd vol dingen die ik moet/wil/zou moeten/nu toch echt wel moet doen. Lijstje maken heeft tot nog toe nog niet tot rust geleid.

Als extraatje vandaag:
– ik wil in mijn eentje naar de supermarkt
– ik wil een aantal dingen halen die ik normaal niet haal (voor nieuwe receptjes)
– de winkel is net verbouwd, dus alles wat ik normaal wel kan vinden, zal ergens anders staan
– ik had niet geluncht, dus voelde me al wat slapjes (bedacht ik me toen ik met het avondeten bezig ging 😉 )

Een brug te ver is om morgen, op zaterdag, te gaan. Maar vandaag is mooi zat. En ik ga rond een uur of 3, de supermarkt is namelijk vlak bij een basisschool en dan is het dus extra druk met hier en daar wat krijsende kindjes. (Bah, herrie!)

Wat ik nu doe, is proberen de spanning en angst op te wekken. Te kijken wat er gebeurt in mij, te observeren hoe de angst begint, hoe lang deze blijft hangen, welke enge gedachten er nu nog komen (na een jaar hard werken aan de fobie). Ik heb namelijk het idee dat ik over een flink stuk angst heen ben. Ik heb het niet vaak meer nodig om voor de deur naar buiten te blijven wachten tot de angst is afgezakt. Vaak ben ik al buiten voor ik erbij stilsta dat ik ineens buiten ben. 🙂

Tot 3 uur ga ik mezelf dus proberen een beetje gek te maken door te denken aan een volle supermarkt waarin ik niets kan vinden en waar overal kinderen tussendoor rennen en gillen. Op dit moment doet het me in elk geval niet veel.

Mooi herfstweer

Wat heerlijk om gewoon naar de apotheek te lopen, medicijntjes op te halen. Daarna gewoon te besluiten dat het prachtig weer is en er een wandeling door de wijk aan vastknopen. En dan gewoon rustig lopen, lekker om je heen kijken, de zon op je gezicht, blaadjes voor je uit laten waaien, het geknars onder je schoenen, wat heerlijk om gewoon te genieten!

Zo gewoon was dit een jaar geleden nog niet en ik moet er nog steeds een beetje aan wennen. In elk geval zorgt het ervoor dat ik zeer bewust aanwezig ben in het buiten en misschien dat ik er dan wel extra van geniet.

Het mooiste vind ik nog dat ik dit zonder hulp van Riagg/Psyq of wie dan ook gedaan heb. Zie je, ik kan zelf ook best wat. 🙂

Vooruitgang

Ongeveer een jaar geleden bedacht ik me dat ik niet het leven wilde wat ik had. Ik wilde niet altijd binnen zijn en niet altijd zo bang zijn als ik in mijn eentje buiten was. Ik bedacht me dat de enige manier om hier iets aan te doen, bestond uit werkelijk iets te doen. Met afwachten zou mijn angst niet overgaan.

Ook al had ik voor die tijd wel een grootse plannen gemaakt hoe ik mijn angst voor de buitenwereld zou oplossen, deze waren altijd zo rigide dat het niet lukte. Ik plande bijvoorbeeld dat ik elke dag naar de brievenbus zou gaan en dan na een paar weken moest ik elke dag naar een brievenbus die verder in de wijk stond. Er stonden veel stappen op de lijst, en die moesten allemaal in een bepaalde tijd worden afgerond, anders was het niet goed. De kans op falen was dus enorm.

Mijn plan kreeg meer vorm door dit weblog. Ik zette mijn doelen neer en bedacht me dat het niet erg is als ik wat langer doe over sommige doelen. Op dit weblog hou ik mijn vooruitgang bij, maar ook de keren dat dingen niet lukken. Zo kan ik het teruglezen. Ook heb ik de behoefte om dingen duidelijk op te schrijven hier, want er lezen ook anderen mee. Ik zou niet de discipline hebben om dat te doen als ik het slechts voor mezelf opschreef.

Al met al heb ik het afgelopen jaar een aantal dingen overwonnen. Ik heb geen angst meer om met de bus te reizen. De bus werd eng voor me door een aantal gebeurtenissen: een keer toen ik echt heel, heel hard naar huis wilde, reed de bus me voorbij, terwijl ik zat te zwaaien dat ik mee wilde. De buschauffeuse haalde haar schouders op. Dat kwetste me. Ik ben toen boos naar huis gelopen en kwam haar na 3 kwartier tegen toen ze de andere kant op reed.

Een andere keer was toen ik wilde overstappen met mijn strippenkaart en de buschauffeur zei dat mijn tijdstempel niet klopte. Ik mocht niet mee. Onrechtvaardigheid, dat is mijn kwetsbare punt.

Als ik iets onrechtvaardig vind, wil ik er niet mee omgaan. Voor mijn gevoel waren deze gevaren elke keer aanwezig als ik met de bus wilde gaan. Nu voel ik me sterker. Ik kan de busmaatschappij bellen of een klachtenbrief schrijven en daarmee is mijn onrechtvaardigheidsgevoel dan iets afgenomen.

Een andere angst die ik min of meer kwijt ben, is het naar buiten gaan als ik een hele dag of langer binnen heb gezeten. Vroeger gold: hoe langer ik binnen zat, hoe enger de buitenwereld werd. Nu weet ik dat ik straks wel naar de apotheek durf, ook al ben ik gisteren niet buiten geweest.

Vroeger groeide de angst omdat ik dan niet wist wie ik onderweg tegen zou komen, of ik wel op tijd zou zijn, of ik geen blunder zou maken door te struikelen of bang te worden voor een loslopende hond. En ook dingen als “moet ik een winterjas aandoen of een zomerjas” kon me tegenhouden om naar buiten te gaan, omdat ik bang was dat ik met een verkeerde jas voor gek zou lopen, dat iedereen dat zou zien, dat iedereen zou lachen en wijzen en me dom zou vinden. Angst om iemand tegen te komen en niet te weten wat ik zou moeten zeggen, terwijl ik wel voelde dat ik iets zou moeten zeggen (omgangsregels/etiquette?).

Die angst is er nu bijna nooit meer met betrekking tot het naar buiten gaan alleen. (Het is nog heel wat anders om mij onbekende mensen te ontmoeten!) Het maakt niet uit wie ik tegenkom. Het is aan mij om te reageren op de omgeving, of om er niet op te reageren. Loslopende honden zijn hier niet veel, en als er iemand met een niet-aangelijnde hond in de lift staat, kan ik ervoor kiezen om toch maar de trap te nemen of om op de volgende lift te wachten. Waarom zou dat niet mogen?

Mijn eigen beoordelingsvermogen is machtiger. Ik denk heel vaak aan de zin die mijn gestaltttherapeute een keer zei: “Als je meer zelfvertrouwen wilt, moet je meer op jezelf vertrouwen”. Zo is het. En gek genoeg heb ik dat gedaan terwijl ik dacht dat ik dat niet kon.

Natuurlijk staan er nog een paar (understatement) stappen op mijn lijstje (zie rechtsboven). Het is nu oktober en ik verwacht niet alles te halen voor het einde van dit jaar. Geeft niet, dan stel ik de doelen een jaartje uit. Ik heb dingen bereikt terwijl ik dacht dat ik nooit van deze angst zou af kunnen komen. De naam van deze weblog heb ik natuurlijk ook niet voor niets gekozen, ik dacht voor altijd kluizenares te blijven. Opnieuw goed voor m’n zelfvertrouwen om te zien dat ik meer kan dan ik dacht of hoopte.