Allereerst: ja, je bent op de goede website! Ik heb een ander sjabloon gekozen, want niet al mijn extra pagina’s kwamen op de site.
Nu dan, de gespreksgroep. Klinkt het heel arrogant als ik zeg dat ik vind dat ik veel verder ben dan de mensen in mijn groep? Het is alsof ze allemaal nog op een punt zijn dat ze wel willen veranderen, maar eigenlijk toch ook niet willen, want oeh, verandering is eng. Ja he, het klinkt arrogant.
Maar niet zolang geleden stond ik ook op dat punt. Ik wilde niet depressief zijn, ik wilde veranderen, maar op alle tips en adviezen zei ik: “ja, maar” en “nee, dat kan ik niet” en meer uit dat repertoire. Achteraf kan ik zeggen dat ik toen gewoon de energie niet had om mezelf te veranderen en om te leren anders tegen dingen aan te kijken. Dat is namelijk best moeilijk en veel mensen lukt dat totaal niet (kijk maar eens in je omgeving naar mensen die keer op keer dezelfde fout maken en… dat blijven doen). Ik had ook niet verwacht dat het me ooit zou lukken.
Een omkeermoment bij mij was toen m’n vriend het uitmaakte en ik weer in de depri-put viel. Ik fietste langs het kanaal en bedacht me of ik zou verdrinken als ik erin ging of dat ik zou blijven zwemmen of ‘gered’ zou worden. Ik ging ergens zitten en tuurde naar het water en een paar voorbijvarende goederenschepen.
Het was de zoveelste tegenslag en in mijn hoofd kwamen daarom alle keren dat ik tegenslagen had gehad weer op de voorgrond. Alles samen op één bult ellende.
Waar het vandaan kwam, weet ik niet, maar ergens was er een heel zacht, klein stemmetje in m’n hoofd dat vroeg: “Stel dat er een kans bestaat van 1 op 1 miljoen dat je liefste wens werkelijkheid wordt. Wat zou je wens dan zijn? En zou dat het waard zijn om het te proberen?” Interessante vragen, want in plaats van aan al die ellendige dingen te denken, begon ik nu aan leuke dingen te denken: een boek schrijven, aan zee wonen, reizen naar plekken ver weg, … Zou dat het waard zijn om het te proberen? Jazeker!
Eigenlijk ben ik sindsdien nooit meer zo depressief geweest als vroeger en al helemaal niet suïcidaal meer. Het schijnt ook zo te zijn dat je brein verbindingen aanlegt tussen herinneringen via emoties. Dus al je herinneringen die met verdriet te maken hebben, worden aan elkaar gekoppeld. Maar ook alle leuke herinneringen worden gekoppeld. Hiervan kun je gebruik maken door positieve vragen te stellen als: Wat is het leukste dat je hebt meegemaakt in je leven? Wat was je mooiste vakantie? Waar heb je om moeten lachen afgelopen maand? Door die vragen trekt je brein allerlei laadjes open die hieraan refereren.
Ik dwaal af, he? Geeft niets, ik kom nu weer terug op de gespreksgroep. Ik heb dus het idee dat de anderen nog niet dit keerpunt hebben gehad. Ik weet ook niet of iedereen die met depressie en dergelijke te maken heeft dit keerpunt zal krijgen of, misschien wel belangrijker, moet krijgen.
Maar ik erger me er dus best wel aan als je advies geeft en je krijgt al die “ja maar”‘s te horen. Misschien een lesje geduld voor mij?
Het tweede wat ik jammer vind, is dat ik positiever en strijdbaarder dan de anderen lijk te zijn. Natuurlijk, je zit niet voor niks in een gespreksgroep, dat is omdat je ergens mee zit, je gaat niet voor je lol natuurlijk. Maar als ik ergens tegenaan loop, weet ik al snel weer dat ik de keuze heb tussen nutteloos piekeren of actie ondernemen. Actie ondernemen in de zin van doelen stellen kan, zoals met dit weblog, maar ook door bijv. een boek te lezen over je probleem of door hulp te vragen of een planning te maken, etc.
Maar ja, er zijn zeker wel dingen die ik in de gespreksgroep kan leren. Tot dusver kom ik op dit rijtje:
– Leren me de problemen van anderen niet aan te trekken en daar niet verdrietig van te worden
– Leren geduldiger te worden
– Leren elke week een vast iets te hebben waar ik naartoe moet (nog geen één keer gemist! :D)
– Leren iets te vertellen daar, ook al denk ik dat anderen iets belangrijkers (lees: erger probleem) te vertellen hebben
– Leren dat als iemand door me heen praat, ik het daarna nog een keer moet zeggen ipv boos ga zwijgen
– Nog meer respect krijgen voor mijn vriend die zulke verhalen dus 24/7 heeft meegemaakt aan mijn zijde en uiteindelijk toch is gebleven