Afronding

Mijn eerste post op dit weblog is geplaatst op 18 december 2010, dat is inmiddels 1 jaar, 3 maanden en 20 dagen geleden. In die tijd is er veel gebeurd (gelukkig!). Een aantal dingen die ik toen nog moeilijk vond, doe ik nu zonder na te denken. Sommige dingen zullen echter wel altijd moeilijk blijven, maar dat geeft niet, zolang ik me maar niet meer zo beperkt voel.

Dit jaar ga ik nog een aantal dingen proberen die op mijn lijstje staan:
1. Alleen mensen de tijd of de weg vragen
2. Alleen wandelen of fietsen zonder echt doel
3. Solliciteren zonder angst
4. Bij sportclub gaan en elke keer (elke week) komen

Het tweede punt ben ik nu eerst aan het aanpakken, ik ben kortgeleden namelijk begonnen met een account op 365project.org en ga daarvoor nu elke dag naar buiten om een foto te maken die ik vervolgens naar de website upload. Toegegeven, sommige dagen is dit een te zware opgave, maar door dagelijks te oefenen, ga ik wel vooruit. Als er ook iets is wat ik geleerd heb tijdens mijn strijd tegen de angst, is het dat die strijd best uit leuke dingen mag bestaan. Sterker nog, leuke dingen helpt je de angst veel sneller te overwinnen.

Wat mij ontzettend heeft geholpen tijdens de strijd is de kaartjes die ik voor Postcrossing op de bus deed. Ik liep lang niet elke dag met een kaartje naar de brievenbus, nee, gewoon zo af en toe. Maar het steunde me wel dat ik door de moeite te doen naar buiten te gaan, ik een leuk kaartje terugkreeg. Daarnaast kreeg ik, als een soort van bonus, ook nog berichten van de mensen die de kaartjes stuurden met dat zij ook een tijdlang last hadden gehad van zo’n angst om naar buiten te gaan. Zo raar was het dus ook echt niet!

Inmiddels kan ik, na 476 dagen, zeggen dat ik geen kluizenares meer ben. Laatst ben ik 3x in 1 week naar een afspraak gegaan, terwijl ik ‘vroeger’ extra stress en angst ervoer als het een afspraak betrof (want als je te laat/niet komt, is de ander boos).

Het is fijn om te merken dat het wegebben van de angst ook andere positieve resultaten geeft:
– ik ben niet meer zo afhankelijk van anderen (als ik ergens naartoe wil, lukt dat wel alleen)
– ik kan beter tegen harde geluiden in de flat waar ik woon (omdat ik nu niet meer in huis gevangen zit, maar zo weg kan)
– ik vind het niet meer zo eng om met vreemden een gesprekje aan te knopen (wat me weer meer zelfvertrouwen geeft)
– ik voel me vaker meer op mijn gemak bij anderen (dat is een begin)

Al met al denk ik dat dit één van de laatste posts van me op dit blog zal zijn. Aan alle mensen die dit lezen en met sociale fobie kampen of al maanden of jaren niet in hun eentje de deur uit durven: het is heel moeilijk, maar de angst is zeker te overwinnen. Zoek voor jezelf manieren die je op korte en lange termijn motiveren (zoals voor mij de kaartjes via Postcrossing voor de korte termijn, en mijn doelen voor de lange termijn). Lees de ‘Stappen om sociale angst te overwinnen‘ op deze blog, er staat vast iets tussen wat je verder kan helpen.

Groetjes,

Kluizenares

Oude mail opruimen

Mijn mailinbox puilt aan alle kanten uit, ook heb ik pas 18% van de door Gmail beschikbaar gestelde 7,6 GB vol. Weg met al die mail… Dus kijk ik door mijn oude mail, gooi van alles weg, maar wil het wel eerst lezen. De mail gaat terug tot de zomer van 2005.

6,5 jaar aan e-mails, herinneringen, gedachten, mensen met wie ik inmiddels geen contact meer heb en soms wel, 6,5 jaar is lang…!

Ik zit nu in 2007, toen ik nog druk bezig was mezelf te doen geloven dat als je een HBO-diploma hebt, dat je dan na een sollicitatie best wel kans hebt op een baan op niveau. Vaak kwam ik wel door de brievenronde, maar het gesprek liep altijd op een ramp uit. Er was dan weer zo’n barrière, zo’n onzichtbare muur waarop mijn goede intenties in duizenden stukjes braken. Het lukte me maar niet om ze te laten zien wat een leuk persoon ik eigenlijk wel was. En dus kreeg ik keer op keer na zo’n gesprek te horen dat ik niet bij het team paste… alsof ik de kans daarvoor had gekregen.

Zoals we in het gesprek al aangaven, vinden we het – naast de juiste kwalificaties – ook erg belangrijk dat we een ‘klik’ voelen met een kandidaat. We werken immers heel nauw samen binnen een klein team. Juist dan is het belangrijk dat je het juiste gevoel hebt bij een bepaalde kandidaat. Wij – collega XXX en ondergetekende – hadden dat gevoel bij jou helaas niet. Dat spijt ons, want je kwalificaties zijn prima. Dit betekent voor jou uiteraard niet dat het niet zou kunnen klikken met een andere werkgever! Ik wens je heel veel succes bij je andere sollicitaties.

Inmiddels ben ik dus al jaren aan het freelancen, zodat ik dat soort dingen niet meer hoef te doorstaan. Niet elk mens voelt zich meteen op zijn gemak bij mensen die diegene nooit eerder heeft ontmoet. En ook al ben ik nu grotendeels over de sociale angst heen, ik maak mij geen illusies dat die angst of zenuwachtigheid ooit helemaal zal weggaan. Op één of andere manier hoort dat gewoon bij mij, het is een eigenschap van mij.

Dat die angst ook voordelen heeft kwam ik pas achter. Omdat ik wil dat anderen mij goed begrijpen, probeer ik ook altijd mijn uiterste best te doen om de ander goed te begrijpen. Ik let daarom op meer dingen dan de ‘gemiddelde’ andere. Zo was er laatst iemand op een forum over gamen waarbij ik twijfelde of ze ergens mee zat. Ik heb haar een persoonlijk berichtje via het forum gestuurd en uiteindelijk kwam er inderdaad iets uit en bleek ik haar een beetje de goede richting uit te kunnen duwen, naar een mogelijke oplossing van haar probleem.

Want uit de angst om goed te doen, kan ik ook kleine signalen oppikken omdat ik zo goed oplet. Denk ik in elk geval. Ik vind het in elk geval niet zo erg meer om op mijn hoede te zijn in contact met anderen. En dat ik dan niet spontaan overkom en niet in een team pas, dan vraag ik mij af of zo’n team dan niet iemand mist die een beetje op de anderen let. Want dat is ook best een kwaliteit.

Mijn stem

Mensen die door mij heenpraten,
mensen die wel stil zijn als ik wat zeg, maar dan niet reageren op wat ik zeg (of erger nog, op wat anders reageren),
mensen die commentaar leveren op mijn manier van praten,
mensen die niet luisteren,
etc.

Op deze dingen reageer ik met een enorme felheid. Ik vind het verschrikkelijk als mijn stem niet gehoord wordt. Mijn reacties op zulke situaties lopen uiteen van opstandig stil zijn, sarcastische opmerkingen, heel hard zuchten of zelfs weggaan en het contact verbreken.

Gisteren in de trein, waar het vaak lekker rustig denken is, bedacht ik dat die situaties te herleiden zijn naar mijn jeugd, waarin mijn stem en gedrag niet alleen werden afgewezen via pesterijen, maar ook daarbuiten. Het was niet alleen mijn zucht naar onafhankelijkheid en een breken met het verleden wat mij ruim 10 jaar geleden deed verhuizen naar een voor mij volkomen nieuwe stad. Het was ook de wil, nee de noodzaak, om mijn eigen stem te kunnen vinden.

Er zit zo’n woede in mij en daaronder zit een dikke laag wraakzucht. Die wraak bestaat er grotendeels uit dat ik meer en beter moet presteren dan al die mensen die mij vroeger hebben pijn gedaan, zodat ik eindelijk boven hen kan staan en boven de pijn die ze me hebben berokkend. Rationeel weet ik dat deze wraak nergens toe gaat leiden, want status is lang niet altijd van invloed op hoe gelukkig mensen zijn. En de beste wraak is natuurlijk om gelukkiger te zijn dan de pesters en andere beulen uit mijn verleden.

Al zolang ik me kan herinneren wil ik een boek schrijven. Dat zou de beste wraak kunnen zijn. Een boek waarin ik mijn stem laat horen.

Dromen van vroeger

Ik moet nog studeren, ik moet nog werken, ik moet m’n huis schoonmaken, ik moet, ik moet, ik moet. Er is altijd nog iets wat moet.

Vanochtend las ik Girl in Translation van Jean Kwok uit. Het boek gaat grotendeels over een jong meisje dat met haar moeder emigreert van Hong Kong naar New York en over wat ze meemaakt om uit de armoede te komen. Het is ‘humbling’ om te lezen en deed me nadenken over de dingen waar ik dankbaar voor ben en waar ik vroeger eigenlijk van droomde.

Het meisje uit het boek, Kimberly, doet haar uiterste best om een leven te bereiken waarin ze een woning kan vinden met verwarming en zonder insecten. Dat is alles. Een wellicht simpele droom.

Vroeger droomde ik ervan in het buitenland te wonen en een groot huis en een grote paardenstal te hebben, maar daaronder zaten ook kleinere dromen als: genoeg geld hebben om me niet druk te maken iets in een winkel te kopen terwijl het daar 20 cent duurder is dan in een andere winkel; werk hebben dat mij motiveert; genoeg tijd hebben om te lezen en te dromen; een woning waar de verwarming de hele dag aan mag, ook al is 16 graden voldoende om grotendeels warm te blijven. Simpele dromen.

Ik wil veel, het blijft altijd veel, maar bij deze neem ik me voor om eens wat vaker stil te staan bij de dromen die zijn uitgekomen, hoe klein ook. Wat waren jouw dromen vroeger? Waar ben je dankbaar voor in je huidige leven?

Vergoedingen, eigen bijdrage, je kan je lol op in de psychologische hulpverlening ;)

Want hoe weet je nou wat vergoed wordt en wat niet? Eigenlijk best simpel. Je belt je verzekeringsmaatschappij en vraagt het.

Dat heb ik dus net gedaan. De gespreksgroep is bij een psychotherapeut, dus tweedelijns, en behandeling is in 2011 begonnen -> dit betekent dat het me nog 170 euro gaat kosten. (Was de gespreksgroep bij een psycholoog, dan was het eerstelijns -> de eerste 5 sessies van 2012 zouden in dat geval vergoed worden en daarna zou er nog maximaal 360 euro uit de aanvullende verzekering vergoed worden.)

170 euro.

Zoals ik in een eerder log meldde, kan ik best een paar dingen leren in de gespreksgroep, maar na het laatste gesprek weet ik niet meer zeker of dat wel haalbaar is. Er werd namelijk gezegd dat het doel van de gespreksgroep was om je inzicht in jezelf te geven.

Inzicht in jezelf.

Ik denk dat deze blog getuigt van een behoorlijk groot inzicht in mijzelf. Sterker nog, toen er werd gepraat over “door elkaar vragen te stellen kom je op een diepere laag”, dacht ik: ik weet al wat die laag is! Al mijn problemen en kwesties kun je uiteindelijk herleiden tot één kwestie:

ik wil dat iedereen mij aardig vindt

Alle dingen waar ik tegenaan loop, hebben daar in meer of iets mindere mate mee te maken. Dus… de vraag is eigenlijk de volgende: heb ik er 170 euro over om mijn doelen te proberen te halen terwijl dat  niet ondersteund wordt door het soort therapie waarin ik die doelen wil halen? Begrijp me niet verkeerd, bij m’n individuele therapie ben ik in 2,5 sessies door dat bedrag heen. En dat betaal ik zelf (ik ga dus ook niet elke week of zelfs elke maand).

Wat me wel boos maakt, is dat ze bij zo’n hulpinstantie dus helemaal niet vinden dat ze ons daarover moeten informeren. In december was er een gesprek over, ja, doordat ik dat zelf opbracht. Toen wisten ‘we’ nog niet precies hoe het allemaal zou lopen, dus dat zouden ‘we’ later nog bekijken. Inmiddels is het later en is er alweer een gesprek geweest, waarin dus met geen woord hierover werd gerept.

Hierbovenop de onbeschoftheid waarmee medewerkers van die instantie aan de telefoon op je reageren als je (toch behoorlijk belangrijke) vragen hebt over de kosten van de behandeling. Alsof je ontzettend lastig bent. O wee als je kritisch bent of iets wilt weten over je behandeling.

Nou, ik moet maar eens nadenken of m’n laatste keer daar ook echt het laatste gesprek zal zijn geweest.

Bladblazen

Een taak die ik eigenlijk eens een keer moet uitvoeren:

Bladblazen met zo’n apparaat
‘s ochtends heel vroeg beginnen
herrie maken
terwijl mensen slapen
dat weten, en toch doorgaan

Lijkt me een goede oefening voor iemand die anderen niet tot last wil zijn. 😉

Onbegrip

Ik begrijp het niet. Dat is het thema in mijn leven momenteel.

Als freelancer moet je facturen maken. Al vanaf het begin heb ik daar behoorlijk wat moeite mee. Ik snap ze niet, het overzicht raak ik al meteen kwijt, ik maak stomme fouten die dan weer zeer onprofessioneel overkomen bij de klant. Factuurprogramma’s snap ik niet, die lopen over van de opties. Waarom wordt het opstellen van facturen niet makkelijker door de jaren heen? Ik zou het nu toch moeten kunnen? Waarom leer ik het niet?

Een heel ander punt en wat toch uitdraait op mijn onbegrip is hoe ‘wij’ met dieren omgaan. Sinds ik zelf mag bepalen wat ik eet (sinds ik niet meer bij mijn ouders woon), eet ik nauwelijks tot geen vlees meer. Ik ben niet zo’n vegetariër die zijn levenswijze aan anderen opdringt (eerlijk gezegd denk ik dat er weinig van zulke mensen zijn, en dat mensen die wel vlees eten zich ietwat te snel aangevallen voelen. Zodra ik zeg dat ik vegetariër ben, ontaardt dat vrijwel direct in een discussie, ook al ben ik daar nooit op uit. Maar dat terzijde.), maar toch kan ik me niet voorstellen hoe je elke dag een lapje vlees op je bord wil hebben, daarvan kunt genieten terwijl iedereen inmiddels toch wel weet hoe (vee)dieren op allerlei manieren worden mishandeld in hun korte leven.

Onbegrip dus. Ik wou het even ergens kwijt. Voor mezelf nu de uitdaging om het piekeren en het trachten te begrijpen om te zetten in actie ondernemen zodat ik een op de loer liggende depri-bui kan tegenhouden. Soms zou ik gewoon even willen verdwijnen. Of flink uithuilen en uitschreeuwen in een donzige witte wolk. En daarna terugkomen in m’n leven en weer net doen of alles goed is.

Geloven in jezelf

Geloven in jezelf is zo moeilijk dat mensen al eeuwenlang manieren hebben uitgevonden om op de één of andere manier dat geloven in jezelf extern te maken. Blijkbaar is het makkelijker te geloven dat een bepaald kruid, een bepaalde steen of een beeldje je sterker kan maken.

Het mooiste voorbeeld vind ik een aflevering van de Troetelbeertjes, genaamd de Geluksamulet:

Het mooiste is als je zo’n geluksamulet kunt incorporeren in jezelf.

Kosten tot dusver

Laten we eens, puur uit nieuwsgierigheid, kijken hoeveel de narigheid die is voortgekomen uit het pesten en de opvoeding eigenlijk heeft gekost tot dusver. Laten we zeggen dat je gemiddeld 50 euro betaalt per uur bij Riagg/maatschappelijk werk/PsyQ en gemiddeld 75 euro bij vrijgevestigde therapeuten.

– 1 jaar maatschappelijk werk (<18 jaar) – +- 20 gesprekken x 50 euro = 1.000 euro
– 1 jaar gespreksgroep Riagg (<18 jaar) – +- 35 gesprekken x 50 euro = 1.750 euro
– 1 jaar privégesprekken Riagg (<18 jaar) – +- 35 gesprekken x 50 euro = 1.750 euro
– +- 30x cognitieve gedragstherapie verspreid over 3 jaar – 30 gesprekken x 75 euro = 2.250 euro
– exposuretherapie (4 intensieve dagen) – 670 euro
– +- 3 lange onderzoeken bij Riagg/PsyQ – 3 x +- 500 euro = 1.500 euro
– gespreksgroep Riagg (>18 jaar) – +- 10 x 50 euro = 500 euro
– 2 jaar privégesprekken Riagg (>18 jaar) – 60 gesprekken x 50 euro = 3.000 euro
– 1 jaar Lexapro slikken – 12 maanden x 25,50 euro per 28 tabletten = 306 euro
– 1 jaar Efexor slikken – 12 maanden x 17,50 euro per 30 tabletten = 210 euro
– 3 maanden creatieve en andere therapieën onderdeel van PsyQ – +- 600 euro
– +- 15 gesprekken gestaltttherapie (vrijgevestigd) – 1.000 euro
– 1 jaar privégesprekken onderdeel van PsyQ – +- 20 gesprekken x 50 euro = 1.000 euro
– 5 privégesprekken met vrijgevestigde therapeuten waar ik snel ben opgehouden – 375 euro
– alle zelfhulpboeken die ik heb gekocht, zo’n 20 stuks inmiddels 😉 – +- 350 euro

Subtotalen:
Therapieën: 15.395 euro
Medicijnen: 516 euro
Zelfhulpboeken 350 euro
Totaal:16.261 euro voor 11 jaar
Per jaar kom ik dan op gemiddeld: 1.478 euro.

Poe hee… Ben ik blij dat de zorgverzekering in elk geval nog een deel betaalt… Let op het gebruik van het woord ‘nog’.

Strategieën

Anderhalf jaar geleden kwam ik bij PsyQ met een verwijsbrief voor een onderzoek naar ADD. Dit omdat ik een aantal symptomen daarvan heb die mij in de weg zitten. Uit het onderzoek, dat bijna 9 maanden in beslagnam vanwege bijzonder lange pauzes en wachtlijsten, kwam geen ADD. De redenen hiervoor waren dat mijn ouders geen ADD bij mij herkenden van vroeger, dat er bij mij een laag angst overheen lag waardoor het niet duidelijk was (de sociale fobie) en doordat mijn klachten vaag waren (sommige symptomen heb ik heel sterk, andere in het geheel niet).

Uiteindelijk zou ik dan bij PsyQ voor sociale fobie worden behandeld, maar daar ben ik gauw gestopt, aangezien ze inderdaad alleen de sociale fobie wilden behandelen en niet andere zaken waar ik mee zat.

Al met al is het dan toch weer zo dat je zelf je problemen moet gaan oplossen, want zelfs instellingen waar ‘professionals’ schijnen te werken kunnen je niet helpen met het basisprobleem.

Mijn basisrobleem is niet zozeer de sociale fobie, maar dat ik vaak moeite heb met concentratie en dat ik zo’n 90% van de tijd het gevoel heb dat ik acteer. Ik acteer tot ik door de mand val en mensen zien dat ik niet zo goed ben in mijn werk/mijn sociale babbel/mijn kennis… Hieronder ligt een dikke laag met duizendmaal de gedachte “ik ben niet goed genoeg”.

En zo komt het dat je strategieën gaat ontwikkelen die je totaal niet helpen. Zo heb ik de volgende strategieën:
– me verstoppen tot ‘het’ weggaat (en intussen urenlang computerspelletjes spelen)
– de boel saboteren (zodat mijn voorspelling inderdaad uitkomt dat alles misgaat)
– alcohol drinken als ik mijn miljoenen gedachtes weer es niet uit elkaar krijg (en daarom is hier nooit veel alcohol in huis)
– zielige verhalen opzoeken (en hopen dat ik dan kan relativeren, want zo slecht heb ik het echt niet)

Ik zou zo graag een georganiseerder type willen zijn, die weet wat ze kan en dat ook doet, ongeacht wat een ander daarvan vindt, sterker nog, daar niet eens aan denkt. Tot die tijd ga ik verder met computerspelletjes spelen in plaats van op tijd aan m’n werk te gaan, zodat ik niet zo’n goed resultaat zal behalen als wanneer ik geconcentreerd kon werken… Want op een dag word ik wakker als dat georganiseerdere type, dat zal vanzelf gaan, je weet toch… 😉